Op Copytijgers staat een afbeelding van een pagina uit de succesvolle roman ‘Geachte heer M.‘ van Herman Koch. Op de betreffende pagina wordt de onderstaande vraag gesteld:
Laten we het eens over Afrekening hebben. Uw succesvolste boek. Vind u het ook uw beste boek?
Dat moet natuurlijk ‘Vindt u het ook uw beste boek?’ zijn en zo zie je dat ook na verschillende redactieslagen weleens een spelfoutje blijft staan. Geen ramp, lijkt me, maar wel een mooie aanleiding om eens te kijken waarom je nu eigenlijk ‘vindt u’ moet schrijven in plaats van ‘vind u’.
De spellingregel die van toepassing is, is eigenlijk heel simpel: als u het onderwerp van een zin in de tegenwoordige tijd is, dan bestaat de persoonsvorm uit de stam van het werkwoord met daarachter een t: ‘u loopt‘, ‘facebookt u?’ en ‘u verhuist‘.
Het is heus niet de eerste keer dat in teksten ‘vind u’ staat. Is dat gek? Niet echt. De bovenstaande regel lijkt namelijk heel erg op de regel die op jij van toepassing is:
Is het onderwerp jij, dan noemen we dat tweede persoon en dan is de persoonsvorm de stam + t. (Zie http://www.gespeld.nl/explanation#tegenwoordig.)
Maar, en hier komt de uitzondering, als het onderwerp jij niet voor de persoonsvorm staat, maar erachter, dan bestaat de persoonsvorm uit alleen de stam, dus zonder t. Deze uitzondering geldt echter niet voor u. Het is dus ‘jij wordt piloot’ en ‘word jij piloot?’ (zonder t), maar ‘wordt u piloot?’ (met t). Nog een paar: ‘jij facebookt te veel’ en ‘facebook jij weleens?’, maar ‘facebookt u weleens?’ Wat de verwarring wellicht versterkt, is dat het werkwoord vinden zogenaamde dubbelvormen heeft: zowel vind (ik vind dat) als vindt (jij vindt dat) bestaat en ze klinken precies hetzelfde.
Bronnen: http://copytijgers.nl/vind-u/, https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/vindt-u